این وابستگی ممکن است دانشکده ها که همین الان نیز با انبوه کمبودها مواجه هستند را با دردسرهای بیشتری روبرو کند و ممکن است کار به شکلی پیش برود که باز هم برای جبران هزینه های موجود به روش های عجیب و غریب مانند یونیت آزاد، فروش صندلی، افزایش دانشجویان شهریه‌پرداز و مانند آن اقدام کنند و یا دوباره شرایط انتقال دانشجو از خارج کشور به داخل بسیار تسهیل گردد؛ به گونه‌ای که شخصی صرفاً با ثبت نام در یک کشور خارجی بعد از مدت کوتاهی بتواند تحصیلات خود را در یکی از دانشگاه‌های داخلی را ادامه دهد . به نظر می‌رسد این وابستگی بودجه ای یکی از معضلاتی است که هنوز خود را به طور کامل نشان نداده و قبل از اینکه به یک معضل بزرگ تبدیل شود باید فکری برای آن کرد. در اصل تبعات اصلی این وابستگی در اینجاست که ممکن است دست اندرکاران وزارت‌خانه‌های علوم و بهداشت قوانین آموزشی را به گونه‌ای تغییر دهند که بتوان بودجه های مورد نیاز دانشگاه‌ها را جذب نمود. اینکه راهکار چیست در مقوله ما نمی گنجد و مجال دیگری را طلب می کند؛ اما باید حداقل این هشدار را در نظر داشته باشیم که این وابستگی می تواند به یک عادت خطرناک تبدیل شود؛ چون به نظر می رسد اینگونه نیست که دانشجویان آن ور آب همیشه هزینه های داخل خاک را بر عهده بگیرند.
